جـــاده قـــلب مـــرا رهـــگــذری نیست که نیست

به جــز انـــدوه در آن همسـفری نیست که نیست

شـــــاید این قســمت من بود که بی کـــس باشم

کـــه به جـــز سایه مـرا با خبری نیست که نیست

عمق چشمان پر از تنهاییم را دید و رفت

        سـنگدل بر آرزوهـای دلــم خندید و رفت

           عـــاقبت گفتـــم به او راز دل دیــوانه را

            گـــرچه بر زخـــمم نمــک پاشید و رفت

اثبات وجود یک انسان با چند خط نوشته

چند بیت شعر کوتاه شاید کمی هم فریاد

به نظر می رسد همه این ها برای اثبات وجود یک انسان کافی باشد

کمی کاغذ و یک قلم کافی است

بنویس تا باشی هنوز کاغذم جا دارد پس می نویسم !

فریاد می زنم ... برای چند بیت شعر برای تو

نوشته ای برای خودم و فریاد برای آنها , برای همان هایی که فریاد می زنند ولی نمی نویسند .. شعر می خوانند اما برای خودشان , ممکن است گاهی هم بنویسند اما آن را فریاد نمی زنند

چند وقتی است هر کس می نویسد , شعر می خواند یا فریاد می زند خاموش می شود

محکوم به سکوتی به وسعت تمام حرفهایش !

نمی دانم .. برای خودم می نویسم .. برای تو .. شاید هم برای آنها !!

فریاد می زنیم اما از دیوار سکوت که عبور می کند خاموش می شود

شعر می خوانیم اما نه مثل گذشته :‌ بنی آدم اعضای یکدیگرند

می دانیم : ‌هر کس دیوار سکوت می سازد فریاد می شنود

جـــاده قـــلب مـــرا رهـــگــذری نیست که نیست

به جــز انـــدوه در آن همسـفری نیست که نیست

شـــــاید این قســمت من بود که بی کـــس باشم

کـــه به جـــز سایه مـرا با خبری نیست که نیست

امــشب ای مــــاه تو تسكيـن دل زارم بـاش

  بستری را تــــو بـــرای دل بيمـــــــارم بــاش

        چشـمه خون شده زخم دل من با غم عشق

      مرحـــمی را تـو به زخـــم دل بیــــمارم باش